Juliette
Vandaag hebben mijn vader Herb, mijn oom, en ik een uitstapje gemaakt naar het Aviodrome. Voor mijn vader, wiens motoriek achteruitgaat, is het steeds moeilijker om lange afstanden te lopen. Hierdoor wordt zijn wereld steeds kleiner. Maar we besloten er gewoon voor te gaan en reserveerden van tevoren een rolstoel bij het museum.
Wat een geweldige beslissing! Mijn vader zat comfortabel en werd als een koning rondgereden. Voor ons was het een opluchting om niet bang te hoeven zijn voor valpartijen. Ondanks zijn afasie en moeite met communiceren, was het vandaag duidelijk dat hij genoot. Zijn passie voor mechanica en voertuigen kwam helemaal naar boven te midden van de vliegtuigen en de fascinerende technische details van de luchtvaart.
Hoewel mijn vader al jaren niet meer kan praten, zagen we vandaag een glimp van zijn oude zelf. Hij keek met interesse rond, maakte overal foto’s, en had de hele dag een glimlach op zijn gezicht. Zijn liefde voor techniek en voertuigen gaf hem vandaag zichtbaar energie.
Voor ons was dit ook een bijzondere ervaring. Niet alleen hebben we genoten van het museum en de tijd samen, maar het was ook een mentale stap vooruit: accepteren dat een rolstoel steeds meer onderdeel van zijn leven wordt. Maar belangrijker nog, het opende nieuwe mogelijkheden en gaf ons de kans om samen van dit soort uitstapjes te blijven genieten.
We hopen dit nog vaak te doen, zolang het kan.
